No cure, no pay kan pijn doen

‘Ik heb advocaten, Kamerleden en mannen van buitenlandse koningshuizen kruipend aan mijn voeten gehad’, zegt gewezen SM-meesteres Zeliha Thomas in de sneeuw voor de rechtbank in Utrecht. ‘Maar nu moest ik zelf overeind zien te blijven. En dat is uiteindelijk gelukt.’

Thomas (43) staat buiten na een ongebruikelijk kort geding, dat zij had aangespannen. Aanleiding: verzekeraar Allianz wilde een letselschade-uitkering van 750 duizend euro, die zij in september kreeg toegewezen, niet overmaken. Haar voormalig advocaat Gert Verkruisen en de aan hem gelieerde Nederlandse Letselstichting blokkeerden de overboeking.

‘In september dacht ik dat ik er was: elf jaar na de aanrijding die het eind van mijn carrière als SM-meesteres inluidde’, zegt Thomas. ‘Het geld van Allianz zou komen, en ik moest nog een paar kleine dingen regelen met mijn raadsman.’

‘In 1996 werd ik uitgeroepen tot Domina Europa, de beste SM-meesteres van Europa. Ik noemde mij Tamara van Thomas, van het Trading and Education Centre. Een neutrale naam zodat zakenmensen mijn visitekaartje in hun portemonnee konden stoppen.’

‘De tent liep als een tierelier, tot mijn ongeluk. Ik werd aangereden, kreeg een whiplash, en had steeds meer pijnstillers en troep nodig om mijn werk goed te kunnen doen. Totdat dat er ook onder begon te leidden.’

‘Ik ben toen gaan procederen, met Verkruisen als advocaat. In 2002 kon ik hem niet meer betalen doordat ik in scheiding lag. Verkruisen kwam toen met de Nederlandse Letselstichting. Als ik daarmee een no cure, no pay-contract tekende en 40 procent van de einduitkering zou afdragen, bleef hij mijn zaak doen.’

‘Ik kreeg argwaan toen in september 2007 bleek dat ik btw en hoge kosten aan de stichting moest afdragen. Van de 750 duizend euro bleef 340 duizend euro voor mij over. De rest was voor Verkruisen en de Letselstichting.’

‘Ik kwam er toen achter dat de oom en de moeder van Verkruisen bestuurder waren bij de Letselstichting, en sindsdien hebben we ruzie over geld.’ De ruzie met de familie Verkruisen liep zo hoog op dat Thomas Allianz benaderde. De verzekeraar wilde dolgraag van de zaak af, maar kon het geld niet naar haar overmaken, omdat zij dan in een conflict met Verkruisen kon belanden.

Uiteindelijk stapte Thomas naar een nieuwe advocaat: John Beer, de voorzitter van de Vereniging van Advocaten voor Slachtoffers van Personenschade. Beer strijdt al langer met advocaten als Verkruisen, die het verbod op no cure, no pay-afspraken in de advocatuur omzeilen.

‘Wat Verkuisen hier doet, durft zelfs de meest gehaaide ambulance chaser (Amerikaanse letseladvocaat die verkeersslachtoffers achtervolgt) niet. Het is ongehoord dat Verkruisen en de Stichting 55 procent van de uitkering opeisen,’ zegt Beer, die een tuchtklacht indiende en aangifte deed tegen zijn tegenstrever.

Beer vindt in de rechtzaal Allianz (‘schande’) én de rechter aan zijn zijde. De Letselstichting zelf is niet komen opdagen. ‘Het is ongelooflijk dat een goed bekend staande advocaat zich zo kwetsbaar maakt’, zegt de rechter, die alle eisen van Thomas honoreert. Zij krijgt, voor de Kerst nog, een voorschot van een ton, zonder dat de Letselstichting dwars mag liggen.

‘Wat mij betreft krijgt hij niets,’ zegt Thomas. ‘Wat ben je voor een kerel als je je verschuilt achter een stichting van je moeder?’