Bron: MAASSLUISE COURANT – De Schakel
Foto: CWLetselschade heeft het leven van Mike de Groot totaal op z’n kop gezet.Het is 3 december 2009 als Mike de Groot – op weg naar de Mediamarkt in Rotterdam – op de Blaak wil parkeren en een noodstop moet maken voor een automobilist die ineens uit een parkeervak tevoorschijn komt.
door Chrit Wilshaus
Gelukkig gaat het nog net goed. De automobilist schrikt en draait terug de parkeerhaven in. Op dat moment klapt een transportbus van PostNL vol achterop Mikes auto. Mike gedraaid, als een wokkel omschrijft hij het zelf, in zijn Jaguar en klapt met zijn voorhoofd op het dashboard en zijn bovenlichaam slaat naar achteren. Even is hij buiten bewustzijn. De chauffeur verklaarde volgens Mike later dat hij 20 tot 30 meter achter hem reed, toen Mike de noodstop moest maken. “Als je in de stad rijdt, moet je kunnen remmen. Maar hij heeft niet eens geremd en was waarschijnlijk bezig met zijn volgende adres en reed met 50 tot 60 kilometer per uur op me in. Ik had het geluk dat ik een jaguar had. Had ik een kleinere auto gehad, was ik er nog slechter aan toe geweest.”
Chronisch moe
Mike werd niet met de ambulance naar het ziekenhuis gebracht. “Dat was natuurlijk een grote fout, want aan de buitenkant was misschien niets te zien maar voor hetzelfde geld was er wel iets aan de binnenkant te zien. De volgende dag ben ik pas naar de huisarts gegaan.” Op dat moment werkt Mike in de petrochemische industrie en is hij bezig voor zichzelf te beginnen; het ene bouwt hij af, het ander op. Maar van een arts van het UWV krijgt hij te horen dat hij voorlopig negen maanden niet meer mag werken. En als hij dat wel zou doen zouden al zijn rechten op een uitkering komen te vervallen. Sinds het ongeluk heeft hij niet meer gewerkt. “Door het hersenletsel ben ik chronisch moe en slaap veertien tot vijftien uur per dag.”
Van kastje naar de muur
Inmiddels is Mike terechtgekomen in de wereld van de letselschade en maakt hij mee wat heel veel andere letselschade slachtoffers ook meemaken: de letselschade wordt niet erkend. En hier begint het bizarre verhaal van Mike, en dat van velen met hem. Het televisieprogramma Radar stelde een jaar geleden na een oproep een zwartboek samen over het niet betalen van letselschade en de gevolgen daarvan na meer dan 300 klachten te hebben ontvangen. En nu loopt er een Radar-enquête naar behandeling letselschade, waar Mike aan meegewerkt heeft met zijn stichting. Mike wordt steeds van het kastje naar de muur gestuurd. Het grote probleem daarbij is dat de Gedragscode Behandeling Letselschade (GBL 2012) van de verzekeraars stelt dat mensen die letselschade hebben opgelopen, moeten aantonen dat dit door een ongeluk komt. “Je moet zelf dus het causaal verband aantonen! Ineens wordt er van je verwacht dat je een arts bent. Daarbij komt dat wel is onderkend dat ik een ongeluk heb gehad maar dan beweren ze met droge ogen dat de letselschade die ik heb opgelopen niet door het ongeluk kwam! Met andere woorden: verzekeraars willen er gewoon onderuit komen en traineren de boel.”
Oproep
“Ook de Letselschade Raad doet onderzoek naar het aantal gevallen van letselschade, maar dat is gekleurd omdat de raad door de verzekeraars wordt gefinancierd. Daar komt nog bij dat per verzekering tien verzekerden mogen meedoen aan het onderzoek. Ze zijn er al anderhalf jaar mee bezig en het komt bijna niet van de grond af. En dat terwijl het voor de zomer moet zijn afgerond. Nadat Radar een oproep had gedaan waren er binnen een week al bijna 3000 mensen die hadden gereageerd. Dan krijg je, denk ik, een heel andere en veel eerlijkere uitkomst. In de wet staat dat alle schade die voortkomt of voortvloeit uit de letselschade voor 100 procent moet worden vergoed.” Volgens Mike kunnen ook andere partijen die te maken hebben met iemand die letselschade heeft hun kosten op de verzekering verhalen maar vergeten veel partijen gebruik te maken van hun regresrecht. (De volgende keer komen we op dit recht terug).
Stichting
Door de letselschade is het leven van Mike totaal op zijn kop gezet, raakte hij werk en zijn huis kwijt en belandde zelfs in de schuldhulpverlening. Toch ging hij niet bij de pakken neerzitten maar besloot terug te gaan vechten. Ook richtte hij Stichting Adviespunt Letselschadeslachtoffers (SAL) op. “Dat is een non-profit organisatie. Mijn devies is dat we samen sterk staan. Bij SAL gaat hem om: empathie, rechten en plichten, zorg en bewustwording. Via vooral Facebook heeft hij veel contacten met anderen met letselschade. De moeilijkheid is wel dat de expertisearts van Mike voor de rechtbank verklaarde dat de letselschade bij Mike tussen zijn oren zit. “Klopt, daar zitten mijn beschadigde hersenen. Alleen willen ze dat niet inzien. Nagenoeg iedereen met letselschade krijgt overigens een soortgelijk verhaal te horen. Volgens het Verbond van Verzekeraars wordt er veel fraude gepleegd door verzekerden. Maar is het niet uitbetalen en traineren van letselschade waar mensen recht op hebben en het door artsen laten opstellen van valse rapporten dan geen fraude? Ik vind dat ze een vies spelletje spelen. Mensen kunnen aan de buitenkant niet zien wat er met me aan de hand is maar, hoewel ik er nog redelijk goed van af ben gekomen, heb ik levenslang en loop met een tikkende tijdbom in mijn lijf rond.”
Dit was het eerste van een tweedelig verhaal. Volgende week het vervolg. Wie meer wil weten over SAL kan mailen naar mikedegroot@adviespuntletselschadeslachtoffers.nl of met hem bellen (085-0020900 of 06-12838372).